مدت هاست علیرغم تمام دغدغه هام نمی تونم اینجا بنویسم؛ شاید علتش تکمیل عقل باشه و شاید هوای نفس یا شاید ... اما هر وقت که میام بنویسم یادم میاد که اینجا به عنوان تارنمای افسرجوان جنگ نرم معرفی شده پس نباید هر مطلبی رو نوشت؛ پس نمی نویسم.
انشاالله از این به بعد بیشتر توی کانال و گروه تلگرامی دغدغه هام رو مطرح می کنم جایی که مقداری آزادتر باشم (حال یا با قلم خودم یا با قلم دیگری) ؛ هرچند که این تارنما هست و گهگاهی مطالبی گذاشته خواهد شد اما عمده فعالیت من در کانال و گروه زیر خواهد بود، همه دوستان رو دعوت میکنم تا اونجا بهم سر بزنید
کانال آزاد نوشت های حسین:
telegram.me/Azadnevesht

گروه اقتصاد مقاومتی(جایی برای اشتراک گذاری نظرات درباره اقتصاد مقاومتی و ایده ها و راهکارها برای پیشبرد اهداف امام خامنه ای (مدظله العالی) در این باره و نیز حمایت از تولید ملی) :

telegram.me/joinchat/CUAN4Aq5Z_PezaO92ziQjw

أَلَیسَ اللهُ بِکَافٍ عَبدَهُ

من هرچی فکر کردم نتونستم به این نتیجه بگیرم که نسل امروز به کجا میخواد برسه ...

یه قیاس مختصر بین نسل ما و نسل حالا نشون میده که تفاوت ها تا کجاست ...

............................................................

پ.ن 1: دلی برای نوشتن ندارم که دستهایم را همراهی کند، پس نمی نویسم...

پ.ن2: دلتنگم، دلتنگ روزهای دوستی ...

پ.ن3: شاید مشکل از من باشه اما شرط اول دوستی گذشته ...

 

یكى از خصوصیات حضرت على  این بود كه بیت المال را به طور مساوى میان مردم تقسیم مى كرد و بین مسلمانان تبعیض قائل نمى شد؛ این امر باعث شده بود، برخى از طرفداران تبعیض و انحصار طلب ها به معاویه بپیوندند.
عده اى از دوستان على  به حضور حضرت رسیدند و گفتند: چنانچه افراد سیاس و انحصار طلبها را با پول راضى كنى، براى پیشرفت امور شایسته تر است امام على  از این پیشنهاد خشمگین شد و فرمود: آیا نظرتان این است به كسانى كه تحت حكومت من هستند ظلم كنم و حق آنان را به دیگران بدهم و با تضیع حقوق آنان یارانى دور خود جمع نمایم؟ به خدا سوگند! تا دنیا وجود دارد و تا آفتاب مى تابد و ستارگان در آسمان مى درخشند، این كار را نخواهم كرد. اگر مال، از آن خودم بود آن را به طور مساوى تقسیم مى كردم ، چه رسد به اینكه مال، مال خداست .
سپس فرمود: اى مردم! كسى كه كار نیك را در جاى نادرست انجام داد، چند روزى نزد افراد نا اهل و تاریك دل مورد ستایش قرار مى گیرد و در دل ایشان محبت و دوستى مى آفریند؛ ولى اگر روزى حادثه بدى براى وى پیش ‍ بیاید و به یاریشان نیازمند شود، آنان بدترین و سرزنش كننده ترین دوستان خواهند شد.

...........................................................................................................................................

پ . ن 1: بحارالانوار، ج 41، ص 108 و 111.

پ . ن 2: این روزها زندگی برای معنایی متفاوت تر از گذشته را دارد همراه با احساس سنگینی بیشتر بر روی دوش هایم و صد البته لذت و شادی و شعف در قلبم... (پدر(مادر) بودن موهبتی است الهی که نمی دانم چرا عده ای از آن فراری هستند.)