در مسائل فعلىِ زنان کشور ما به اعتقاد من دو مسئله از همه مهم‌تر یا بگویید فوری تر و لازم‌الاهتمام‌تر از بقیّه‌ی مسائل است. یک مسئله، مسئله‌ی اهمّیّت و اعتبار خانه و خانواده است. برای خانه باید شأن قائل شد؛ انسان بدون خانه - که مسکن و مأوایی ندارد - قابل تصوّر نیست. هر انسان احتیاج دارد به خانه و محیط خانه.
روح محیط خانه عبارت است از خانواده؛ باید به این اهمّیّت داد، باید در این تأمّل و تدبّر کرد.
و دوّم جلوگیری از ضعف و ستم‌زدگی زن در سطوح مختلف، ما زنانی داریم که ضعیفند و محرومند، زنانی داریم که ستم‌زده و مظلومند؛ باید جلوی این مظلومیّت ها را گرفت. قوانین مهمّی لازم است که باید وجود داشته باشد، خُلقیّات لازمی وجود دارد که بایستی دنبال کرد که تحقّق پیدا کند، آداب و سننی لازم است وجود داشته باشد که زن در سطوح مختلفِ - من اینجا یادداشت کرده‌ام - معاشرتی، جنسی، خانوادگی، فرهنگی و فکری دچار ستم‌زدگی نباشد.
یعنی از مسائل کاملاً شخصی و خصوصی - یعنی مسائل جنسی - احتمال و امکان ستم‌زدگی زن و مظلومیّت زن وجود دارد، تا مسائل عمومی تر مثل مسائل معاشرتی، مسائل خانوادگی؛ که در مورد مسائل خانوادگی من اینجا یادداشت کرده‌ام: احترام در چشم شوهر، در چشم فرزند، در چشم پدر، در چشم برادر.
زن اگر چنانچه در محیط خانواده، محترم و مکرّم شمرده بشود، بخش مهمّی از مشکلات جامعه حل خواهد شد.

بخشی از بیانات مقام معظمرهبری در دیدار جمعی از بانوان فرهیخته‌ی حوزوی و دانشگاهی 21/02/92

مراحل «خودتربیتی» یا «خودمدیریتی» یا «مرابطه اخلاقی» یکی از دقیق ترین راه برای خودسازی و تقویت قدرت اراده و اجرایی کردن برنامه های زندگی است.
که شامل مراحل زیر است:
1- مشارطه: از اول صبح با خود عهد (کتبی یا شفاهی) می کند که کاری را انجام دهد یا ترک کند.
2- مسارعه: بعد از تصمیم بدون فاصله آن را اجرا كنیم.
3- مراقبه: در طول روز بر حسن اجرای شرط خود مراقبت دارد.
4- محاسبه: شب حساب و کتاب می کند که چقدر موفق بوده و چقدر در برنامه کاهلی داشته است
5- معاتبه و معاشقه: اگر موفق بوده خود را تشویق کلامی می كند و به خود می بالد و اگرناموفق بوده خود را تنبیه کلامی می کند
6- معاقبه: مرحله ای شدیدتر از معاتبه و سرزنش است در رفتار خود را تشویق یا تنبیه ( انفاق، روزه، و..) می کند.
تذکر:
این برنامه با دقیق ترین برنامه هایی که روان شناسان برای مدیریت خود و تقویت اراده داده اند همخوانی دارد.

محمدحسین قدیری، بی خیال درمانی (نگاهی فقهی روان شناختی به وسواس)، ج2، 154

داشتن عکسهای قدیمی هم خوب است هم بد

نگاهشان که میکنی

اتفاق خاصی درونت روی می دهد

رودی خروشان به جریان می افتد

حسی مرموز و نه چندان خوشایند

لباسهایت

نوع نگاهت

ژستی که اغلب نگرفته ای 

جوانی و معصومیتی که دیگرنداری

و

اطرافیانی که   یا به دیار باقی شتافته اند  یا آنقدر دور شده اند که اگر ببینی نمیشناسی یا آنقدر بزرگ شده اند که دیگر هیچ شباهتی باآن عکس ندارند

هوا بغض آلود می شود...

عکسهای قدیمی را گاهی باید در همان آلبوم متروک تنها گذاشت و ندید